Uit het archief. Een Gramsciaanse analyse van de aantrede van het gedoogkabinet Rutte I. Gepubliceerd in Jaarboek Kritiek, 2011. De strategie van het dubbele perspectief ‘Ik geloof dat het mogelijk is de verschillende culturele tijdperken […]

Uit het archief. Een Gramsciaanse analyse van de aantrede van het gedoogkabinet Rutte I. Gepubliceerd in Jaarboek Kritiek, 2011. De strategie van het dubbele perspectief ‘Ik geloof dat het mogelijk is de verschillende culturele tijdperken […]
Uit het archief. Geschreven voor De Groene, 3 februari 2010. Nederland is al zo lang in de ban van het rechtspopulisme, dat er sprake is van een zekere gewenning. Alsof het er altijd al is […]
Doorbreek de passieve houding van media en politiek ten aanzien van discriminerende uitlatingen. Gepubliceerd in de Volkskrant, 20 oktober 2014. Wilders vervolgen heeft een averechts effect, betoogde Kustaw Bessems (Vonk, 11 oktober). Het zou het […]
De aangifte tegen Wilders was voor velen een belangrijk keerpunt. Eindelijk een manier om paal en perk te stellen aan Wilders en het xenofobe klimaat in Nederland. Eindelijk een manier om iets terug te zeggen. […]
On August 28 2010, a startling spectacle took place in Washington, DC. The day is engrained in the collective memory of Americans as that of Martin Luther King. On 28 August 1963, he gave his […]
Mijn eerste artikel in de Groene, januari 2009.
Carl Schmitt is terug van weggeweest. De vervolging van Geert Wilders is in zekere zin de kroon op de comeback van de omstreden Duitse rechtsgeleerde. Het Amsterdamse gerechtshof mag van ‘haat zaaien’ spreken, wat Wilders de afgelopen jaren eigenlijk heeft gedaan is het politieke debat herdefiniëren in termen van vrienden en vijanden, de gewone man versus de islamitische straatterroristen. Precies zoals Carl Schmitt het bedoelde.
Wilders is niet de enige die zich recentelijk in de denker verdiept lijkt te hebben. In het land van opiniemakers is Schmitt al langer een veelgeziene verschijning. Van Pieter Hilhorst tot Hans Achterhuis, van Dick Pels tot Bart Jan Spruyt en Luuk van Middelaar; Carl Schmitt staat in het centrum van het debat. De denkbeelden van de omstreden Duitse rechtsgeleerde spelen een niet te onderschatten rol in de rechtse revolte die de Nederlandse politiek beheerst.